در سالروز شهادت مولايمان حضرت علي بن موسي الرضا عليه السلام، و در حالي كه آسمان هم انگار بر مظلوميت آن امام شهيد اشك مي بارد، سروده‌اي از غلامرضا گرمابدري در اين پست مي‌نگاريم باشد كه توفيق زيازت‌اش بزودي حاصل گردد و در عقبي شفاعتش نصيب.
در غروب نگاه محزونت
چه غريبانه اشك مي ريزي
خوب شد كه نديد فرزندت
روضه خوان شد نگاه خونبارت
سر سپردي به خاك دلتنگي
گريه گريه مصيبتي اعظم
چه به روز دل تو آوردند
ذكر لب هاي تشنه ات هر دم
آه با چشم غرق خون ديدي
هم نوا شد دل شكسته تو
بوي باران و بوي دلتنگي
چه شده كه شقايق و لاله
آسمان هم به گريه افتاده
ناله ناله فرات مي ريزد آرزويي به جز شهادت نيست
و به بالين تو جوادت نيست
بين آن كوچه دست بر پهلو
كوچه، ديوار، لاله، در، پهلو
گوشه حجره قتلگاهت بود
جاري از گوشه نگاهت بود
كه عطش شعله مي كشيد از جان
السلام عليك يا عطشان
كربلا كربلا مصيبت بود
با سري كه پر از جراحت بود
مي وزد از حوالي چشمت
مي چكد از زلالي چشمت
هم نفس با نگاه بارانيت
زمزم اشك هاي پنهانيت
